8-daagse eilandhoppen Sicilië west

Het verst, meest westelijk gelegen van de Egadische eilanden is Marettimo. Het is het meest bergachtige, het ruigste, het steilste en wildste eiland van alle eilanden rond Sicilië, staat in een Siciliaanse reisgids voor 'kenners' te lezen. Je wordt op deze wandeling behoorlijk ingewijd in de geheimen van dit wandelparadijsje. Vanuit de haven klim je stevig over een breed voetpad naar Case Romane, hoog boven het huidige dorp gelegen. Een mooie kapel en enkele fraaie Romaanse ruïnes zijn de getuigen uit een tijd dat de zee te gevaarlijk was om aan de kust te wonen. Van hieruit loop je naar uiterste noord-oosten van het eiland, Punta Troia, een prachtige kasteelruïne op een uitstekende rotsklomp. Terug naar het dorpje Marettimo loop je het kustpad. De lichte wandeling van deze wandeling is heen en terug over het kustpad waardoor je minder meters stijgt.

Deze wandeling voert over de zuidelijke helft van het eiland. Deze tocht kan je langer en korter maken. Vrijwel overal krijg je fantastische uitzichten. Eerst op de Punta Ansini na een stevige klim. In de diepte het dorp, even verder de andere Egadische eilanden, Favignana en Levnazo. Aan de andere kant Pantelleria en als het helder is moet de Afrikaanse kust (Tunesië) zelfs zichtbaar zijn. Een mooie afdaling naar Faro, de vuurtoren die tegenwoordig met zonne-energie wordt gevoed en even verder Punta Libeccio, een in de zeldzaam mooie en schone zee uitstekende rotspunt. Langs de zuidkust van het eiland loop je terug naar het dorpje Marettimo.

Deze wandeling via de Case Romane met een stevige klim brengt je naar het hoogste punt van het eiland, Pizzo Falcone op 686 m. Bewaar deze wandeling voor een mooie heldere dag, want dan is het uitzicht overweldigend.

Levanzo is het kaalste en meest Afrikaanse van de drie Egadische eilanden. Het is ook het kleinste eiland van de drie (5 km2), goed voor één interessante dagwandeling. Hoe het eiland bij de oude Grieken heette is onbekend, de Romeinen noemden het Phorbantia. Het is wel het eiland met de vroegste geschiedenis. In de Grotta del Genovese, het hoofddoel van deze wandeling, zijn boeiende primitieve rotstekeningen te zien. Vanaf de westzijde van het eiland heeft u bij helder weer prachtig uitzicht op de oostkust van Marettimo. Vanaf hier loopt u door het grijze kalklandschap naar de andere kant van het eiland naar de mooie baai Minnola. Vandaar keert u weer terug naar het hoofdplaatsje. Zittend op een terrasje boven de haven kijkt u uit over de kalme zee en ziet u van ver al de draagvleugelboot aan komen varen die u weer naar Marettimo gaat brengen. Tijd voor de weldadige Mediterrane rust ....

Het dichtstbij Sicilië ligt Favignana, het grootste van de Egadische eilanden. 'Aigousa' eiland rijk aan geiten heette het bij de oude Grieken. Volgens de Italianen vertelt Odysseus er enthousiast over in de Odyssee aan de koning der Phaiaken. Die geiten hebben dan wel in de loop der eeuwen het hele eiland kaal gevreten want er staan niet veel bomen op Favignana. De oude naam van het eiland is 'Favonio' (zephyr), de warme westenwind die vooral in voorjaar en zomer het klimaat extreem mild maakt. Van de Egadische eilanden is Favignana het drukst: het heeft de meeste inwoners, het heeft de meeste stranden, het heeft de meeste toeristen, het heeft ... alles het meest.

Op de punt van het schiereiland Lo Zingaro ligt San Vito lo Capo, een wat afgelegen badplaats met brede zandstranden. In de jaren 70 was het vanzelfsprekend dat zulke badplaatsen door middel van grote asfaltwegen met stad en vliegveld werden verbonden. Dat moest ook gaan gebeuren in Lo Zingaro. Maar heel onverwacht klonken er uit de locale bevolking protestgeluiden op. Lo Zingaro was nog het enige echt, ongerepte kustgebied van Sicilië en dat zou het ook moeten blijven. Tot ieders verrassing werd een aangespannen rechtszaak gewonnen, de aanleg van de weg werd gestopt en het gebiedje tot natuurpark uitgeroepen.

Het natuurpark lo Zingaro is niet alleen een mooie kuststrook met hagelwitte stranden.Het heeft ook nog een hoger gedeelte dat zeker zo interessant is. Het is een weidegebied bij uitstek, open graslandschap met een (vooral in het voorjaar) uitbundige flora, er bloeien vooral heel veel orchideeën. Het is een aparte ervaring om zo dicht bij de Middellandse Zee een dag over sappige weiden te struinen, tussen de koeien, van stal naar stal. Want dat is het geval bij deze wandeling. Maar daarvoor moet er eerst stevig worden geklommen. Een fraai voetpad voert de bergrug op.Hierna loopt u over de rug en krijgt u vele fraaie uitzichten over kust en eilanden van Marettimo tot en met Ustica. Dan daalt u af en wandelt u door het park weer terug naar Scopello. Al met al een stevige wandeling, waarmee u een hele dag bezig bent.

Wat maakt een klassieke tempel mooi? Zijn het de zuilen, de friezen, de daken? Is het de gratie die van een open constructie uitgaat? Of zijn we geïmponeerd omdat men zo vroeg al zoiets groots en monumentaals kon bouwen. Hoe dan ook, een klassieke tempel is mooi en wanneer hij in een mooie omgeving staat, is hij 3x zo mooi. Dat is het geval bij de tempel van Segesta, ook wel de mooiste tempel op aarde genoemd. De geïsoleerde ligging is waarschijnlijk de redding van deze tempel geweest.